Ik weet het het is nog geen nieuw jaar maar ik heb een voornemen.
Vanaf vandaag luister ik wat Nathan betreft naar mijn gevoel.
Geen goede adviezen meer,geen google,geen tekstboek regeltjes.....Er is niet 1 manier van aanpakken,maar duizende en wie weet welke het beste is?
Moet je je kindje laten huilen of pak je hem op?
Moet je kindje nu al op tijd naar bed of slaapt ie wanneer hij slaapt?
Ik google me suf hoe andere hier mee omgaan en vind tienduizend verschillende antwoorden.
De ene wilt zijn pasgeboren baby niet "verwennen",de andere troost hem bij iedere huilbui.
Ik weet dat sommige kindjes zichzelf in slaap huilen en dat is prima(vind ik).
Nathan huilt zichzelf niet in slaap maar word alleen maar ontroostbaar na een tijdje.Dikke tranen over zijn wangetjes van verdriet.Waarom komt mama of papa nou niet?
Dat kan een moederhart toch niet verdagen(of een vaderhart natuurlijk)???
alleen troost en lichaamscontact maakt hem rustig....
Ik denk dat uiteindelijk dat contact er juist voor zorgt dat je kindje vertrouwen krijgt in jouw,in alles om zich heen.
Hij staat er niet alleen voor en weet je dat ritme regeld zich vanzelf wel.....
Dus hier zit ik dan met een klein ventje op schoot,Rood gezichtje,opgedroogde traantjes(terwijl mama er 1 wegpinkt) maar tevreden bij mama tegen de borst aan en het mooie is.....Hij slaapt.
Doe waar jij (en hij en Mike)je goed bij voelt. Je kunt wel zo'n zogenaamde goede methode volgen maar niet alle kinderen zijn hetzelfde en niet alles werkt dus. Ook moet je achter je handelen staan toch. Het is soms lastig want veel mensen bedoelen het goed maar doe waar jij je fijn bij voelt en dan komt het helemaal goed met de grote man. Jullie geven hem veel liefde en zijn supertrots op hem wat kan daar nou fout aan zijn
BeantwoordenVerwijderenHet ergst zijn trouwens de adviezen van wildvreemde mensen op straat. Ik heb een paar keer de neiging gehad om iemand in het gezicht te meppen waar bemoeien die mensen zich mee!