Nathan John Higson

Eindelijk,daar is ie dan!!!

Nathan John Higson.
3880 gram en 52 cm lang.

en wat is ie mooi!!!Maar ja dat zegt natuurlijk iedere moeder van zijn eigen kind.

maar jeetje wat een bevalling.....
Woensdagnacht begonnen rond een uurtje of 2.
Rond een uur of 10,half 11 in de ochtend had ik nog steeds maar 2,5 cm ontsluiting maar begon toch wel behoorlijk moe te worden.
De verloskundige stuurde me door naar het ziekenhuis om daar morfine te krijgen.
Nadat ik de morfine kreeg(wat overigens heerlijk was voor een uurtje of 2)schoot de ontsluiting nog steeds niet op.

Rond een uurtje of 5 werd er besloten om de weeën op te gaan voeren met een opwekker maar omdat ik op dat moment al zo moe was kreeg ik een ruggenprik.
Vanaf dat moment was het hemeltje want ik voelde gewoon niks meer en het was gewoon afwachten op de 10 cm onsluiting.

Maar toen kwam het moment om te persen.
Natuurlijk werd de werking van de ruggenprik teruggedraaid naar nul omdat ik mijn persweeën anders niet zou voelen.
Helaas na 40 minuten persen was de gyn ervan overtuigt dat het mannetje niet verder zou komen aangezien hij een zogenoemde sterrenkijkertje was(keek een beetje omhoog/naar voren) i.p.v naar beneden en besloot een vacuum te gaan gebruiken.
Tijdens het persen moest hij hem dan in de juiste richting draaien en hem eruit zien te trekken.
Echt waar..ik heb werkelijk het hele ziekenhuis bij elkaar gegild (echt zo'n oergevoel)

10 minuten later is ie geboren,een prachtige jongen met een enorme blauwe beul op zijn hoofdje...
Zo zielig en een hoofdpijn dat ie had de eerste dag.
De gyn heeft mij vervolgens volledig van voor naar achteren moeten hechten(was eigenlijk OK werk maar hij heeft het zelf afgehandeld)

Nu 2 dagen later zijn we lekker thuis(3 zakken bloed later i.v.m met laag ijzergehalte)en kunnen we eindelijk echt genieten van dit mooie ventje.