even stil staan

In die haastige wereld waarin we leven,leven we vaak voor onszelf.
Wanneer het minder goed gaat met de ander voelen we die drang om te laten zien dat we van ze houden....vaak toch wel wat te laat.
We voelen die drang om verloren tijden in te halen aangezien we veel tijd kwijt zijn aan onszelf...en onze bazen...

Ineens wil je de klok stilzetten,gewoon even stiekem een kwartiertje extra in een uur proppen.

Ik realiseer me dat ik bijna dagelijks bezig ben met mensen die niet zoveel tijd meer hebben en wanneer die tijd ineens gaat dringen denk ik vaak aan hoe eenzaam hun bestaan is.
Iedereen komt langs en vaak heb ik die mensen nog nooit gezien...ineens krijgt iedereen een geweten en is het net de zoete inval.
Ik erger me groen en geel want waar waren die mensen toen alles wel goed ging?

Ik kijk nu naar mezelf en realiseer ik me dat ik ook één van die mensen ben.
te druk met mijn eigen leven om af en toe langs te gaan bij diegene die we familie noemen.
Ik denk genoeg tijd te hebben en stel dit soort bezoekjes uit.
éénmaal aangekomen op dat moment waarop we afscheid moeten nemen zie ik mezelf de deur opendoen.....Niet wetende wie die mensen zijn die voor de deur staan...
Ik schaam me een beetje voor deze ontmoeting..ik zou toch beter moeten weten?

Ik realiseer me dat ik ook maar een mens ben en dat de maatschappij waarin we leven het soms ook niet makkelijk maakt om tijd voor andere te maken..(terwijl ik dit schrijf voel die schaamte weer terugkomen)

Nee het valt ook eigenlijk niet goed te schrijven.
we hebben elkaar toch nodig in dit leven?
Niet alleen in tijden van afscheid of nood maar ook in tijden van geluk en rust.
Ik kijk naar die kleine man en zijn opoe....Zijn kleine handjes grijpen naar haar oude handen.
Ze neemt ieder moment in haar op alsof het de laatste kunnen zijn....een nieuw leven dat net begonnen is naast een leven dat op weg is naar een einde..
Ze vraagt veel naar hem...zal ook zij gewoon verlangen naar diegene die nog onschuldig zijn en het nog niet te druk hebben met andere dingen?
Iemand die in haar ogen kijkt en geen oude vrouw ziet maar gewoon ieder ander...zonder leeftijd,zonder ziekte...zonder dood?

Ik ben blij haar dit te kunnen geven ondanks mijn schaamte voor mezelf,die zet ik dan maar even opzij.

vaak maak ik het einde mee en vaak heb ik die gedeeld met mensen.
naast de geboorte van een kind het meest intieme dat je kunt delen met een ander mens.
het inademen van je eerste adem is net zo intiem als het uitblazen van je laatste en ik voel me altijd heel nietig als ik dit mee maak.
Toch komt dit wel erg dichtbij en realiseer me dat er ooit een moment komt dat ik naast mijn eigen moeder zit...ik moet er niet aan denken.

Ik neem me voor om de mensen om me heen te laten weten hoeveel ik van ze hou en dat ze weten dat ik er voor ze zal zijn.
Ik ben geen heilige en zal het nooit worden maar soms moeten we even stil staan bij de simpele dingen in het leven...zoals de liefde die je voelt voor een ander.