spookhuis

de meeste mensen weten wel waar ik woon en dat ik woon in een oud huis uit 1903.
Soms vraag ik me af wie er allemaal voor mij gewoond hebben,wat voor mensen het waren en hoe ze zijn gestorven...
Hoeveel mensen zijn er in dit huis overleden?
Vooral het laatste is iets waar ik over na denk vooral nu dat mijn schoonmoeder ons huisje weer verlaten heeft en is teruggegaan naar Engeland.
Mijn schoonmoeder was overgekomen uit Engeland voor een aantal dagen om Nathan te ontmoeten.
Ze sliep hier in huis en ik moet zeggen dat er gekke dingen gebeurden toen ze hier was(uiteraard toen ik er niet bij was)

Ik moet er bij vertellen dat mijn schoonmoeder een soort van 3de oog heeft en in het verleden wel eens een verschijning gezien heeft of contact gelegd heeft met iets onbekends.
ook Michael mijn man heeft een aantal een verschijning gezien in de vorm van een oude dame.
Nathan kan soms heel sterkt reageren op bepaalde plekken in de slaapkamer alsof hij iemand ziet die ik niet kan zien....

Nu zitten we hier met 3 generaties in 1 huis en mama aan het werk.....
Mike en Anice zitten beneden te eten.Ze hebben chinees gehaald en er staat een blikje bier op tafel dat voor de helft leeg is.
Ineens schuift dit blikje bier zo'n 10 cm over de salontafel....
Ze kijken elkaar aan en Mike zegt tegen zijn moeder...."bewoog dat blikje nou net?"
Beide zagen het.....even later schuift het blikje weer zo'n 10 cm over de tafel.........
Ze kijken of de tafel misschien nat is of misschien de onderkant van het blikje....beide zijn droog.

Mike zijn moeder hebben we zonet weer naar het vliegveld gebracht en we komen weer thuis...
We hebben het er over en kijken nog eens of een blikje over de tafel schuift als je de tafel wat schuin houd...gewoon om te zien wat er voor nodig is om deze te doen bewegen.
Niks gebeurd er toen er opeens mijn telefoon ging...
Hij gaat kort over,Mike neemt op...niemand.
We kregen alle twee de rillingen.

Ik weet niet of Anice iemand heeft meegenomen en achter heeft gelaten hier of dat ze er voor gezorgd heeft dat diegene van zich laat horen maar ik vind het een beetje creepy.
Vaak genoeg doe ik de tv uit en springt hij gelijk erna weer aan...ben er eigenlijk wel aan gewend geraakt dat dit gebeurd.
Dacht altijd dat het iets met mijn afstandsbediening te maken heeft....maar nu...????
e

eerste tandje

Hoera het eerste tandje komt door!!!!
Nathan beet vanmorgen op mijn vinger...auw!!!Een scherp tandje.....
Links onder zie ik een klein wit puntje uitsteken.
Opgewonden bel ik Mike op..."Nathan's eerste tandje is doorgekomen!!"
Alsof er een wonder gebeurd is.
Hoe opgewonden kun je worden van iets dat gewoon de natuur is en waar je niks voor hoeft te doen..??Het is nou niet bepaald een eerste woordje of zijn eerste stapje...maar ik ben trots.

hij word groot en ik merk het vandaag aan alles.
Hij brabbelt al de hele dag allerlei klanken die ik nog niet gehoord heb.
Hij onderzoekt alles dat hij in zijn handjes krijgt.
Hij begint te begrijpen wat knuffelen is en legt af en toe zijn hoofd op mijn schouders met zijn armpjes om me heen....
een echt klein mensje ontwikkeld zich in razend tempo.

Sinds ik weer aan het werk ben lijkt het wel als een gek aan me voorbij te gaan.
De tijd gaat snel,veel sneller als voordat we Nathan hadden...

jan

Ruim een week geleden stond ik op in de ochtend en ging met gangetje..
Opeens dacht ik iemand te missen in huis.....Jan was weg.
Waarschijnlijk de avond ervoor tussen mijn benen weg geglipt naar buiten.

Buiten gezocht en een bakje eten buiten gezet voor het geval dat hij terug zou komen.
Afgelopen vrijdag haalde Michael me op van werk en we stapte de auto uit thuis....Miauw....
Ja hoor daar kwam Jan aangerend..
Ga je mee naar binnen Jan???
Ja hoor Jan ging mee naar binnen....gauw een hapje eten,het huis opnieuw verkennen en zocht een warm plekje op om bij te tanken.
Mishka en Gizmo keken hem aan alsof ze wilde zeggen"jij weer..??wat kom jij doen?"

Maar Jan liep als een trotse kater door huis...

Tot nu toe heeft hij nog niet voor de buitendeur gezeten.
Ik denk dat hij wil genieten van de luxe hier binnen.
Zal mij benieuwen hoe lang het duurt voordat hij weer naar buiten wil....
Aangezien hij de weg terug weet te vinden mag hij van mij aan de wandel.

zo lekker is eten nou..

brak

ik voel me beroerd!
Ook deze antibiotica heeft bijwerkingen en mijn darmen en maag zijn totaal van slag.
Gelukkig gaat het met die kleine beter en heeft hij goed geslapen vannacht.
Mama viel pas om half 4 in slaap vanmorgen dus ik ben echt uitgeput.

Gisteren werd ik gebeld door de heemhaven,of ik vandaag een avonddienst wilde draaien want ze zitten omhoog....Jammer genoeg heb ik toegestemd niet wetende hoe ik me vandaag zou voelen.
maar ja niks aan te doen nu....het word doorbijten want het is gelijk de eerste van 4 op een rij.

Mijn lieve mannetje heeft vanmorgen zijn werk gebeld dat hij thuis blijft om voor die kleine te zorgen want mama trekt het even niet.
Gelukkig is het te regelen met zijn werk en dat is wel erg fijn hoor....

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het echt zat begin te worden dit werk in combinatie met het moederschap.
Die flexibiliteit en onregelmatigheid breekt me op met die kleine.
Ik ben minder gaan werken maar alsnog voel ik me zo ontzettend moe want die kleine is een full time baan naast mijn werk.

Ik heb geen rustmomenten meer....
Ik voel me op het moment erg in het nauw gedreven want ik moet nou eenmaal werken...maar ik trek het gewoon niet meer.
Het liefst zou ik nu gewoon mama zijn maar ja dat gaat helaas niet met onze maandelijkse kosten.

Misschien is het een tijdelijke grijze wolk en trekt hij wel weer weg....
Nu maar weer slapen!

zware week..

De afgelopen week was een pittige week.
Nathan is snipverkouden en de nachten daardoor behoorlijk gebroken.
Een klein snotterend mannetje dat huilend wakker word omdat hij geen lucht meer krijgt.
Zelf loop ik al vanaf zijn geboorte met een bacterie rond(die kraamvrouwenkoorts veroorzaakt)die maar niet weg wil.
Heb 2 weken geleden een antibiotica kuur gehad die niks uithaalde.
Maandag kreeg ik een peninciline kuur(broxil) mee naar huis....nou dat heb ik geweten zeg..
Ik ben me toch ziek geworden...spugen,misselijk..hangend boven de pot terwijl die kleine huilend,verkouden in bed lag.
Niet echt een ideale combi.
Dus ik gisteren de arts bellen om te zeggen dat ik wel erg heftig reageer op die kuur.
Nou ze vond dat ik maar door moest gaan met het kuurtje aangezien ik toch van de klachten af wil...??
Dus ze verwacht van me dat ik een week lang kotsend boven de pot ga hangen,met een baby van 5 maanden die ziek is?
vervolgens kots je die kuur grotendeels uit waardoor hij waarschijnlijk niet werkt om vervolgens nog te blijven zitten met die onsteking......Toppunt van luiheid als je het mij vraagt.
helaas voor deze arts pikt deze mama dit niet.
Nog geen 5 minuten later lag er een andere kuur voor me klaar bij de apotheek.
dus het kan wel??
Sukkels die artsen!!!

Nu maar hopen dat deze kuur wat doet.
Ook vertelde de arts dat wanneer ik ooit in de toekomst weer zwanger zou raken ik moet door geven dat ik deze bacterie gehad heb zodat ze het nog eens nakijken(het schijnt in je lichaam te kunnen blijven)
Wanneer ik dan zou moeten bevallen zou ik gelijk weer aan een kuur gezet worden om kraamvrouwen koorst te voorkomen.
Nou had mijn arts dat bij het geven van mijn eerste kuur niet verteld....
Wat nou als die wel had gewerkt en ik niet weer bij de dokter had gezeten?Dan had ik dat nooit geweten....
Fijn die huisartsen zeg....

Die kleine ligt nu lekker te slapen en gelukkig gaat het steeds wat beter met hem.
Als alles goed gaat zijn we beide weer de oude als ik weer ga werken vrijdagavond.
Ben blij dat ik een tijdje vrij was...

even stil staan

In die haastige wereld waarin we leven,leven we vaak voor onszelf.
Wanneer het minder goed gaat met de ander voelen we die drang om te laten zien dat we van ze houden....vaak toch wel wat te laat.
We voelen die drang om verloren tijden in te halen aangezien we veel tijd kwijt zijn aan onszelf...en onze bazen...

Ineens wil je de klok stilzetten,gewoon even stiekem een kwartiertje extra in een uur proppen.

Ik realiseer me dat ik bijna dagelijks bezig ben met mensen die niet zoveel tijd meer hebben en wanneer die tijd ineens gaat dringen denk ik vaak aan hoe eenzaam hun bestaan is.
Iedereen komt langs en vaak heb ik die mensen nog nooit gezien...ineens krijgt iedereen een geweten en is het net de zoete inval.
Ik erger me groen en geel want waar waren die mensen toen alles wel goed ging?

Ik kijk nu naar mezelf en realiseer ik me dat ik ook één van die mensen ben.
te druk met mijn eigen leven om af en toe langs te gaan bij diegene die we familie noemen.
Ik denk genoeg tijd te hebben en stel dit soort bezoekjes uit.
éénmaal aangekomen op dat moment waarop we afscheid moeten nemen zie ik mezelf de deur opendoen.....Niet wetende wie die mensen zijn die voor de deur staan...
Ik schaam me een beetje voor deze ontmoeting..ik zou toch beter moeten weten?

Ik realiseer me dat ik ook maar een mens ben en dat de maatschappij waarin we leven het soms ook niet makkelijk maakt om tijd voor andere te maken..(terwijl ik dit schrijf voel die schaamte weer terugkomen)

Nee het valt ook eigenlijk niet goed te schrijven.
we hebben elkaar toch nodig in dit leven?
Niet alleen in tijden van afscheid of nood maar ook in tijden van geluk en rust.
Ik kijk naar die kleine man en zijn opoe....Zijn kleine handjes grijpen naar haar oude handen.
Ze neemt ieder moment in haar op alsof het de laatste kunnen zijn....een nieuw leven dat net begonnen is naast een leven dat op weg is naar een einde..
Ze vraagt veel naar hem...zal ook zij gewoon verlangen naar diegene die nog onschuldig zijn en het nog niet te druk hebben met andere dingen?
Iemand die in haar ogen kijkt en geen oude vrouw ziet maar gewoon ieder ander...zonder leeftijd,zonder ziekte...zonder dood?

Ik ben blij haar dit te kunnen geven ondanks mijn schaamte voor mezelf,die zet ik dan maar even opzij.

vaak maak ik het einde mee en vaak heb ik die gedeeld met mensen.
naast de geboorte van een kind het meest intieme dat je kunt delen met een ander mens.
het inademen van je eerste adem is net zo intiem als het uitblazen van je laatste en ik voel me altijd heel nietig als ik dit mee maak.
Toch komt dit wel erg dichtbij en realiseer me dat er ooit een moment komt dat ik naast mijn eigen moeder zit...ik moet er niet aan denken.

Ik neem me voor om de mensen om me heen te laten weten hoeveel ik van ze hou en dat ze weten dat ik er voor ze zal zijn.
Ik ben geen heilige en zal het nooit worden maar soms moeten we even stil staan bij de simpele dingen in het leven...zoals de liefde die je voelt voor een ander.