knoop doorgehakt

Al een tijdje loop ik er mee rond.
Blijf ik borstvoeden of niet?
eenmaal begonnen en eenmaal zoveel geïnvesteerd leg ik de lat erg hoog voor mezelf.
Ik vind het fijn dat nathan het zo fijn heeft en voel me schuldig als ik overweeg te stoppen.
het is toch zo goed voor hem?
Waar ik me de laatste dagen nog meer schuldig over voel is dat ik met steeds minder plezier mijn eigen kind voed.
Dat doet me echt verdriet en dat hoort toch niet zo???
Met tegenzin leg ik hem soms aan omdat mama zo moe is en Nathan zo'n hongerlapje is.
In de nacht komt hij regelmatig en tegenwoordig in de ochtend bijna ieder uur.....
Ik zie als een berg op tegen het moment dat ik weer aan het werk moet...dit houd ik toch niet vol?

ik lees verhalen over borstvoedende moeders met kinderen van bijna 2 jaar die ineens weer ieder uur komen in de nacht...schijnt normaal te zijn...
Ik moet er niet aan denken dat ik nog maanden lang zo gebroken moet slapen.

nathan heeft veel nodig want kijk eens hoe hij groeit.
dat betekend dat mama ook veel nodig heeft maar wat nou als je bijna geen tijd of energie meer hebt om goed voor jezelf te koken of zorgen?
Papa kan hem immers niet voeden.....
Ik heb soms het gevoel dat ik zelf niet voldoende energie binnenkrijg om overeind te blijven.
Gisterenavond ging ik bijna van mijn stokje omdat ik zo licht werd in mijn hoofd....

Vanmorgen heb ik de knoop doorgehakt.....Ik stop met borstvoeden en ga het afbouwen.
met enige pijn in mijn hart maar ik weet dat het beter is voor mij en laten we eerlijk zijn...nathan eet volgens mij alles wat je hem voor houd...dus ook met de fles maak je hem blij.
Dus we gaan het rustig afbouwen..mama neemt afscheid van haar grotere buste(daar zal wel niks van overblijven ben ik bang)en we gaan eens kijken wat dit gaat brengen.