leven na de dood

Vorige week was ik overtuigd van mijn kracht.
Ik ben sterk,heb genoeg meegemaakt om stevig op mijn benen te staan.
Soms sta ik op met die gedachte maar de laatste dagen merk ik toch ook wel mijn wankele momenten te hebben.
Afgelopen donderdag zit ik op de begrafenis van opa.
Opa had er geen zin meer in,opa miste oma...Dus ik had vrede met het feit dat voor opa de tijd aangebroken was...
De plechtigheid was mooi maar ik had niet verwacht dat het los maakte wat het los maakte...
Ik zat vooraan en keek naar de witte kist van opa...Er draaide een afschuwelijk(sorry Frans Bauer fans)nummer van Frans....
Ik geef mijn vader die links van me zit een elleboog en zeg"bij mij hoef je dit niet te draaien hoor"...
Mijn vader zegt"bij mij ook niet"..
Dan zegt hij ineens "maar zo hoort het ook niet he?ik hoor eerst te gaan".
dat was dus bijna niet zo zeg ik dan zonder na te denken....Ik breek daar te plaatse en begin te janken als een baby.
In mijn achter hoofd voel ik schaamte want straks denken ze nog dat ik huil omdat ik het nummer van frans zo ontroerend vind...
Ik huil om een hele andere reden.Even zit ik op mijn eigen begrafenis.
Mijn vader en mijn moeder aan één kant,mijn broer aan de andere...

De hele dag voel ik me totaal uitgeknepen..ben zo vreselijk moe dat ik de hele middag wel kan slapen.
Dagen moet ik hier van bijkomen.....

Mijn broer word papa..zijn meisje is 21 maanden in verwachting van een jongetje.
Ik kan niet wachten tot hij er is.
Ik ben blij voor ze echt waar....
Toch maakt hun aanwezigheid bij mijn bepaalde emoties los.
Emoties die niet los staan van de gedachten en herinnering van mij happend naar lucht,verstijft in een lijf dat aan het afsterven is en zo stijf als een plank word...
herinneringen aan mij liggend voor die echo waarop een kloppend hartje te zien is van een piep klein mensje dat ergens in de hoekje zit waar het niet moet zitten....
Hoe blij ik ook ben voor hun en hoe blij ik ook ben dat ik tante word....het maakt telkens iets in mij los...
De blijdschap van opa en oma om hun nieuwe kleinkind(en terecht natuurlijk)....
Ik voel me schuldig dat ik me zo voel maar ik maak telkens weer de dingen mee die ik wil vergeten...in mijn hoofd.

Mijn nachten zijn nog drukker dan mijn dagen.In de nacht vlucht ik voor al mijn boze geesten..
de ene droom gaat over in de andere...in ieder droom weer een andere achtervolging,een andere angst om mijn kind kwijt te raken...

Ik google en ben op zoek naar mensen die hetzelfde mee gemaakt hebben als ik...
mensen die de dood in ogen hebben gekeken en daar ook echt getuigen van geweest zijn...
In shock raken na ruim 2 liter bloedverlies en nog precies kunnen vertellen wat dat met je lichaam doet...wat je voelt ,wat er door je heen gaat....
Ik lees verhalen over mensen die bewusteloos raken tijdens een shocktoestand...ik lees prachtige bijna dood ervaringen...hahaha....ik heb hele andere herinneringen die alles behalve prachtig zijn..
Ze zeggen dat je lichaam precies hetzelfde doormaakt tijdens een shocktoestand als tijdens het stervensproces.....Als dit is wat je voelt als je dood gaat dan mag je me plat spuiten.

In mijn beroep zie ik regelmatig wat het stervensproces doet met mensen..hoe ze eruit zien wanneer het leven uit ze weg trekt.
Michael omschreef wat hij zag toen hij naar me keek toen ik wegzakte.....
de rillingen lopen over mijn rug als ik dat hoor...
De grijze kleur op mijn gezicht, mijn spitse neus, mijn ingevallen gezicht.....
is dit niet wat ik regelmatig zie??

Er komt een tijd dat ik dit ver in mijn herinnering weg stop dat weet ik ook wel.
Ik ben aan het verwerken...dat weet ik ook wel...

Er zitten ook mooie kanten aan deze ellende.
Ik kijk naar mijn gezin en ze vervullen me vol liefde en ontroering.
Mijn kind maakt zoveel bij me los dat het me doet huilen...
Zo vreselijk dankbaar ben ik voor wat ik heb en soms voel ik me schuldig dat ik zo in de war ben...
Het is toch allemaal duidelijk als wat?het is toch zo simpel?
Ik ben er nog en ik heb mijn gezin en ik hou zielsveel van ze en zij van mij...Iets mooiers bestaat niet toch?